Posłanka Marta Golbik

Stenogram

8. punkt porządku dziennego:

Informacja Ministra Spraw Zagranicznych o zadaniach polskiej polityki zagranicznej w 2024 roku.

Poseł Marcin Ociepa:

    Szanowna Pani Marszałek! Wysoka Izbo! Panie Ministrze! (Gwar na sali, dzwonek) Mieliśmy okazję wysłuchać wystąpienia dwóch Radków Sikorskich. Żal było patrzeć, panie ministrze, na momenty, kiedy zdolny i doświadczony polityk ustępował sfrustrowanemu, targanemu wyrzutami sumienia z powodu resetu politykierowi. Muszę powiedzieć, że zmarnował pan wielką szansę na to, żeby święto polskiej dyplomacji, jakim powinno być wygłoszenie exposé przez ministra spraw zagranicznych, służyło budowaniu konsensusu politycznego wokół polityki zagranicznej i obrony Rzeczypospolitej.

    Bez wątpienia żyjemy w czasach nowej zimnej wojny wywołanej rosyjską agresją na Gruzję w 2008 r. i Ukrainę w 2014 r. Jesteśmy jako kraj celem prób destabilizacji granicy wschodniej z użyciem migrantów, ataków cybernetycznych czy dezinformacji. Jednocześnie już teraz nasza granica z Rosją wydłużyła się de facto o pas graniczny z Białorusią, której integracja z Federacją Rosyjską postępuje przede wszystkim w wymiarze militarnym. To wszystko sprawia, że bezpieczeństwo stało się najważniejszą treścią polskiej polityki zagranicznej. Tym razem jednak w tej zimnej wojnie nie jesteśmy słabym państwem satelickim ZSRR, lecz krajem suwerennym, osadzonym w strukturach euroatlantyckich. Co więcej, dzięki intensywnym zbrojeniom oraz rozbudowie armii od 2015 r. z biorcy bezpieczeństwa staliśmy się jego dystrybutorem w regionie. To zaś powinno lewarować naszą dyplomację, a także uwiarygadniać jej wysiłki na rzecz zniechęcenia potencjalnego agresora. By tak się stało, potrzebujemy ambitnej polityki nie tylko zagranicznej, ale także obronnej i infrastrukturalnej na miarę najsilniejszego państwa Paktu Północnoatlantyckiego w tej części Europy. Stąd liczę na wsparcie pana ministra dla realizacji następujących projektów.

    Po pierwsze, rozbudowy armii do 300 tys., co zachowując proporcje ludnościowe, uczyni ją porównywalną z turecką. Z danych, które ostatnio przedstawił nam minister obrony narodowej, wynika, że w Polsce wciąż jest więcej chętnych do służby wojskowej niż polski system rekrutacji i szkoleń jest w stanie obsłużyć. A więc to nie w demografii jest problem, a w woli politycznej państwa rządu. Po drugie, oczekujemy kontynuacji zbrojeń zapoczątkowanych za rządów Zjednoczonej Prawicy. Tutaj kryterium decyzyjnym powinna być jakość sprzętu i czas dostawy, nie zaś oczekiwanie jednej czy drugiej stolicy ubrane w płaszcz europeizmu. Po trzecie, potrzebujemy zwiększenia stałej obecności wojsk sojuszniczych w regionie, a także popierania projektów w zakresie unijnych zdolności obronnych o tyle, o ile są komplementarne, a nie konkurencyjne względem NATO. Po czwarte, oczekujemy rozbudowy systemu NATO-wskich ropociągów z południa i zachodu Europy do wschodniej granicy Polski. Po piąte, budowy Centralnego Portu Komunikacyjnego, by Polska mogła w razie potrzeby w krótkim czasie przyjąć znaczną liczbę różnego rodzaju statków powietrznych, oraz sieci kolejowej zapewniającej mobilność wojskową, o której mówił pan minister Sikorski. To pozwoli na szybki przerzut wojsk sojuszniczych na naszą wschodnią granicę, nie mówiąc już o powierzchniach magazynowych dla amunicji i sprzętu wojskowego, bo to także jest stawka CPK.

    2 lata temu świat zobaczył Rosję taką, jaka ona jest naprawdę, a przed jaką jako Polska ostrzegaliśmy: agresywną, imperialistyczną, zaborczą autokrację. Teraz musimy pokazać, że nie tylko dobrze diagnozujemy zagrożenia, ale również potrafimy stawić im czoła.

    Polska polityka zagraniczna powinna również w większym stopniu stać się bałtycka, globalna i publiczna.

    Po pierwsze, bałtycka, bo po akcesji Finlandii i Szwecji do NATO basen Morza Bałtyckiego będzie ulegał w wyniku działań Rosji stopniowej militaryzacji. Naszym zadaniem jest przeciągnąć środek ciężkości zarówno NATO, jak i Unii Europejskiej w większym stopniu z Morza Śródziemnego nad Bałtyk. Stąd warto rozważyć nowe otwarcie w naszych relacjach z państwami bałtyckimi, z naszymi bałtyckimi sąsiadami, poprzez utworzenie nowego formatu współpracy bałtyckiej ósemki na wzór Bukareszteńskiej Dziewiątki. Istnieje bowiem paląca potrzeba koordynacji działań w zakresie ochrony infrastruktury krytycznej, portów oraz świadomości sytuacyjnej na dnie morskim, pod wodą, na wodzie i nad wodą.

    Po drugie, globalna, bo po raz pierwszy w historii bezczelność agresywnej Rosji obudziła szeroko społeczność międzynarodową, otwierając przed Polską możliwość znacznie szerszego oddziaływania, szczególnie w regionie Indo-Pacyfiku. To o tyle ważne, że sytuacja wokół Chin jest ściśle związana z wyzwaniami bezpieczeństwa w naszym regionie, które są elementem większej całości. Musimy zatem prowadzić politykę globalną, jeśli chcemy być kreatorami, a nie podwykonawcami.

    Po trzecie, dyplomacja publiczna, bo skala rosyjskiej dezinformacji, szczególnie w Afryce i szerzej, na globalnym Południu sprawia, że przegrywamy starcie na polu narracji i soft power jako świat Zachodu. Rosję należy powstrzymywać nie tylko w sensie militarnym na Ukrainie, ale także ekonomicznym i kulturalnym w Afryce, na Bliskim Wschodzie, w Azji czy Ameryce Południowej.

    Pani Marszałek! Wysoki Sejmie! Stajemy przed historycznym wyzwaniem, by wygasić spory polityczne wokół polskiej polityki zagranicznej i obronnej, tam gdzie to możliwe i pożądane. To będzie jednak możliwe tylko wokół polityki zagranicznej, która będzie podmiotowa, ambitna i inkluzyjna dla całej klasy politycznej oraz społeczeństwa, czemu dzisiaj pan minister Sikorski niestety się nie przysłużył.

    Winston Churchill w czasie II wojny światowej mawiał: Szkoda, by tak dobry kryzys się zmarnował. Wykorzystajmy zatem dobrze ten czas na budowę siły Rzeczypospolitej, by jako państwo nabrała mocy i zdolności do odstraszania agresora. Dziękuję bardzo. (Oklaski)