Posłanka Iwona Hartwich

Szanowna Pani Minister!

1 stycznia 2024 roku wchodzi w życie ustawa o świadczeniu wspierającym, które ma być kierowane bezpośrednio do osób niepełnosprawnych w wieku od ukończenia 18. roku życia. Do mojego biura poselskiego napływa bardzo dużo pytań dotyczących ww. ustawy.

W związku z powyższym proszę o odpowiedź na następujące pytania:

1. Konwencja ONZ o prawach osób niepełnosprawnych, ratyfikowana przez rząd premiera Tuska w 2012 roku, nakłada na państwa - strony obowiązek zapewnienia udziału osób z niepełnosprawnościami, w tym poprzez reprezentujące je organizacje, w tworzeniu wszystkich rozwiązań, które ich dotyczą. Jak przebiegał proces konsultacji ustawy o świadczeniu wspierającym?
2. Czy odpowiadał przepisom Regulaminu prac Rady Ministrów?
3. Ile organizacji brało udział w konsultacjach na poszczególnych etapach tego procesu?
4. Ustawa o świadczeniu wspierającym odbiera prawo do świadczenia pielęgnacyjnego opiekunom osób dorosłych. Opiekunowie pozostaną bez świadczeń opiekuńczych, niezależnie od stanu zdrowia i funkcjonowania ich podopiecznych. Ile osób z niepełnosprawnością, których opiekunowie utracą prawo do świadczenia pielęgnacyjnego i specjalnego zasiłku opiekuńczego lub go nie nabędą, uzyska prawo do świadczenia wspierającego?
5. Z informacji podanych na posiedzeniu komisji senackiej przez Olgierda Podgórskiego, dyrektora Departamentu Polityki Rodzinnej MRiPS, wynika, że prawo do świadczenia wspierającego uzyska tylko połowa osób ze znacznym stopniem niepełnosprawności. Czy liczba kilkuset tysięcy opiekunów osób ze znacznym stopniem niepełnosprawności jest dobrym przybliżeniem liczby osób pozbawionych świadczeń rodzinnych z tytułu opieki nad osobą ze znacznym stopniem niepełnosprawności?
6. Uzależniono utrzymanie przez opiekuna prawa nabytego do świadczeń opiekuńczych od wystąpienia przez osobę z niepełnosprawnością o świadczenie wspierające (mechanizm albo-albo). Czy upodmiotowienie osób z niepełnosprawnością automatycznie nakłada na te osoby obowiązek utrzymywania swojego opiekuna, jeśli ten ze względu na stan zdrowia i funkcjonowanie osoby z niepełnosprawnością i tak nie może podjąć pracy zarobkowej?
7. Ilu opiekunów dorosłych osób z niepełnosprawnością, którzy utracą lub nie nabędą prawa do świadczenia pielęgnacyjnego, może podjąć pracę zarobkową?
8. Jaki to odsetek całej tej grupy?
9. W jakim wieku są te osoby?
10. Jak skalkulowano koszt pracy opiekuńczej, która ma być sfinansowana ze świadczenia wspierającego jako alternatywa dla opieki rodzinnej?
11. Ile kosztuje godzina usług opiekuńczych na rynku prywatnym?
12. Ile kosztuje godzina usług opiekuńczych finansowanych ze środków własnych samorządu?
13. Ile osób jest zwolnionych przez samorządy z odpłatności za usługi opiekuńcze?
14. Jaki jest obecnie stopień zaspokojenia popytu na usługi opiekuńcze w stosunku do ich podaży?
15. Czy Pani Minister zna raport NIK w tej sprawie?
16. W jakim zakresie zwiększono liczbę miejsc w ośrodkach wsparcia dla osób z niepełnosprawnością oraz warsztatach terapii zajęciowej w związku z koniecznością podjęcia pracy zarobkowej przez dotychczasowych opiekunów rodzinnych?
17. Wystąpienie przez osobę z niepełnosprawnością z wnioskiem o wypłatę świadczenia wspierającego pozbawia świadczenia pielęgnacyjnego opiekuna, który może pozostać na tym świadczeniu na zasadzie prawa nabytego. Czy wysokość świadczenia wspierającego we wszystkich kategoriach kwotowych umożliwia zapewnienie opieki osobie pobierającej świadczenie wspierające?
18. Odebranie prawa do świadczenia pielęgnacyjnego opiekunom osób dorosłych wymusi na opiekunach podejmowanie pracy zarobkowej. Czy w związku z tym planowane są zmiany w Kodeksie rodzinnym i opiekuńczym? Czy uzyskanie świadczenia wspierającego przez osobę z niepełnosprawnością zwolni członków rodziny z obowiązku alimentacyjnego i obowiązku opieki nad niepełnosprawnym członkiem rodziny?
19. Niepełnosprawność najczęściej pogłębia się z wiekiem. Jakie widzi Pani Minister rozwiązania dla rodziców dzieci z niepełnosprawnością po ukończeniu przez nie 18. roku życia? Rodzice tracą wówczas prawo do świadczenia pielęgnacyjnego, a jednocześnie dzieci wychodzą z systemu oświaty. Wiele z tych dzieci nadal wymaga całodobowej opieki, a z wiekiem grupa ta się powiększa.

Z poważaniem

Iwona Hartwich
Posłanka na Sejm RP